တစ်နေ့ ကျနော်အလုပ်က ပြန်ရောက်ရောက်ခြင်း အမေဖြစ်သူက သားရေ မနက်ဖြန်ပိတ်ရက်မဟုတ်လား အမေ ဥပုသ်ကျောင်းသွားမလို့ အဲ့တာ သင်္ဘောဆ်ိပ်နားကညဈေး သွားပြီး အမေ့ကို ဆွမ်းချက်စရာလေး တွေ သွားဝယ်ပေးပါလား အာ … သားမှပစ္စည်း ဈေးမသိတာ တော်ကြာအမေကဆူဦးမယ် […]
” သွားပြီလား … ကိုမင်း ” ” ဟုတ် … မမိုး ” ” မသက်ထားရော ” ” ရှိတယ် … မမိုး … တံခါး စိထားတာ
စုမွန်တစ်ယောက်မှန်ထဲမှာ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြန်ကြည့်ပြီး တော်တော်စိတ်ပျက်သွားသည် ။ ဒီနေ့ ရေကူးကန်မှာ ရေသွားကူးမလို့ ဒီဝတ်စုံနဲ့ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်မှန်းသိနေသည် ။ သူမရဲ့အဖုတ်မွေးတွေက ရေကူးဝတ်စုံအပေါ်ကပင်ကြည့်မြင်နေရသည် ။ ဒါတောင်ရေမစိုသေး…ရေစိုသွားလျှင် ပကတိအတိုင်း လှစ်ပြသလိုဖြစ်နေမည် ။ ရေကူးဝတ်စုံအရောင်ကိုကနုလွန်းနေ၍ဖြစ်သည်။ အဖုတ်အမွေးကိုရိတ်လိုက်လျှင်တော့ အဆင်ပြေသွားလိမ့်မည်
အောင်မိုးတယောက်ဝက်သိုးသားတင်ဘို့ တဖက်ရွာက ကျော်ခင်တို့အိမ်ရှေ့ရောက်လာသည် ” ဟေ့ ကျော်ခင်ရေ ငါရောက်လာပီ ” နောက်ဖေးခန်းထဲမှာရေချိုးမလို့ပြင်နေတဲ့ မိချိုတယောက် အောင်မိုးအသံကြားတာနဲ့ ထမီရင်ရှားကို ပုဆိုးအဟောင်းလေးပတ်တင်ပြီး ထွက်လာတယ် ” ရှင့်လူ ကျော်ခင်က ကြက်ဝိုင်းသွားတယ် ကိုအောင်မိုးရေ လာ
ဇန်နဝါရီလငါးရက်နေ့ … စနေနေ့ ဖြစ်သည်..။ သည်နေ့သည်ရက်ဟာ အခြားသူတွေ အတွက်တော့ ထူးခြားမည် မဟုတ်သော်လည်း ကိုခင်ကျော်နှင့် မတင်မေလှတို့အတွက်တော့ ထူးခြားသည့်နေ့ ရက် တစ်ရက် ဖြစ်သည်..။ သူတို့နှစ်ယောက် အိမ်ထောင်ကျသည်မှာ နှစ် နှစ်ကျော်သာ ရှိသေးသည်..။
အခုတလော ကျူပ်လည်း ခရီးတွေ တောက်လျှောက်ထွက်နေရတယ်။ သွားရတာကတော့ အလုပ်ကိစ္စဘဲ ပစ္စည်းတွေပို့လိုက် ယူလိုက်နဲ့ ဆက်တိုက်ကို ခရီးသွားနေရတာ။ ခရီးကလည်းနီးနီးလေးမဟုတ်ဘူး ပြည်နယ်တခုကနေ နောက်ပြည်နယ်တခုကို သွားရမှာဖြစ်လို့ ကားကနှစ်ဆင့်စီးရမှာ။ မနက်ခြေက်နာရီသွား ညနေ ခွန်နှစ်နစ်နာရီ ရောက်အောင်စီးရတာ ဆိုတော့
နောင်ရဲ တစ်ယောက် အမိမြေနဲ့ ဝေးနေတာ တော်တော်ကြာပြီ။ အိမ်ထောင်ကျပြီးသော်လည်း မိန်းမနဲ့ ကလေးကို အမိမြေမှာပဲ ထားစေကာ တိုင်းတပါးမှာ တစ်ယောက်ထဲ ဘဝကို ရုန်းကန်နေသည်။ ဒီရောက်တာ ကြာတော့လည်း အလုပ်ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေနှင့် ခင်မင်ရင်းနှီးနေသည်။ ဒီထဲမှာမှ
ကျနော်ဒီရက်ထဲအတော်စိတ်ညစ်နေတယ် အိမ်ကအမေနဲ့မမ တီးတိုးပြောတာကို ကြားရပြီး ကတည်းကပေါ့ ဘာတဲ့ မမရယ် ဗိုက်ကြီးနေတယ် ဆိုပဲ မမကရည်းစားများတော့ ဘယ်သူနဲ့ရမှန်း အတတ်မပြောတတ်တာကို အမေကဒေါသဖြစ်နေတာ ” မိခိုင် နင်ထားတဲ့ကောင်လေးတွေတိုင်းကို နင်ကပေးလုပ်နေတာလား ဟင်ပြောစမ်း” ” ဟီးအဟင့်
“ဘယ်က ပြန်လာတာလဲ မိုးငယ်” “ဈေးက အမရေ ဆပ်ပြာ၊ သွားတိုက်ဆေး၊ အမွှေးရေတွေ သွားဝယ်တာ အမရေ ညနေစောင်းနေပြီ ဆိုပေမယ့် တော်တော်ပူတယ်အမရယ်” “ဟုတ်တယ် ပူလာပြီ မိုးငယ်ရေ အပြင်ထွက်ရင် ထီးယူသွားမှပါကွယ်” ဘေးအခန်းက အမကြီးကိုပြောရင်း
တကယ်တော့ဒီဇတ်လမ်းကလေးသည်သိပ်ထူးထူးဆန်းဆန်းတော့ မဟုတ်လှပါ။ဖြစ်တတ်သည့်ဇတ်လမ်းကလေးသာဖြစ်ပါသည်။သို့ သော် အမှန်ဖြစ်ပျက်ခဲ့ဘူးသည့်ဇတ်လမ်းကလေးဖြစ်ပါသည်။ ဤဇတ်လမ်းစတော့မေသူမှာအိမ်ထောင်ကျပြီးဖြစ်ပါသည်။အသက် လည်း ၂၃ နှစ်ရှိပါပြီ။မေသူစအိမ်ထောင်ကျတော့ အသက်၂၀ ခန့်သာ ရှိပါသေးသည်။မေသူမှာအရပ်မနိမ့်မမြင့် အသားညိုညို တောင့်တင်း ကားထွက်နေသောတင်ပါးများဖြင့်ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားကျနသူလေး ဖြစ်ပါသည်။ဆယ်တန်းတုန်းကရည်းစားနှင့်ပင်အိမ်ထောင်ကျပြီးသူနဲ့ ကျမှဘဲမေသူ့အပျိုစင်ဘဝကိုပေးအပ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပါသည်။မေသူဆယ် တန်းမှာကျောင်းကမဟုတ်သောအပြင်လူ သူနှင့်ချစ်ကြိုက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး သူကမေသူ့ထက်အသက်လေးငါးနှစ်ကြီးပါသည်။မေသူ၏ယောက်ကျား နာမည်မှာကိုမြင့်ဖြစ်ပြီး
ည ဆယ်နာရီ ထိုးသွား သဖြင့် တိုင်ကပ်နာရီ မှ အချက်ပေးသံ ဆယ်ချက် ထွက်ပေါ်လာ လေသည် ။ ပွင့်ရိုက် ခရမ်းရောင်ဂါဝန်လက်ပျက် ကလေး ဖြင့် စာကြည့်စားပွဲ တွင် အမှတ်ဖြတ်နေသော အချိန်ပိုင်း ကျူရှင်ဆရာမလေး
မုတ္တမတည်းခိုခန်းမှာ ထူးကျော်စောင့်နေသည်။ ဖာသည်မလေးသဲသဲလည်းအတူရှိနေပြီး တစ်ညထပ်မံ၍ ပျော်ပါးနေထိုင်ကြကာ ထွန်းမြင့်က သူမနှင့်ထူးကျော်၏ အိမ်လိပ်စာကိုရော ဆက်သွယ်ရမည့် ဖုန်းနံပါတ်ကအစ အားလုံး ယူထားလိုက်သည်။ သူ့ကိုဆက်သွယ်လို့ရမည့် ဖုန်း နေရာ သူရှိနိုင်မည့်အချိန်ကိုပါ ထွန်းမြင့်ပြောပြသည်။ နီနီမြင့်အတွက် သူ့အနေနှင့် ဘာမှထပ်ပေးစရာမလိုသည့်တိုင်အောင်